"De" dag was eindelijk daar! Vol goede moed vertrokken we vanuit huis, met Djamille achter het stuur om ons naar Schiphol te brengen. Alles leek vlekkeloos te verlopen, afgezien van één klein detail: ik vergat het drinken dat ik had klaargezet voor onderweg. Ach, dat lieten we maar voor wat het was.

Eenmaal op Schiphol leek het alsof alles ons toelachte. De security? Een eitje. Paspoortcontrole? Zo gepiept. Met een gerust hart genoten we van een goede maaltijd, deden het lekker rustig aan, zochten de gate op en stapten relaxed het vliegtuig in. Alles liep letterlijk gesmeerd.

Totdat we China bereikten....

Daar begon het feest. We hadden wat vertraging, waardoor we ons moesten haasten om de volgende vlucht te halen. Net op tijd wisten we het vliegtuig in te komen, waar ze al bijna klaar waren met boarden. Eenmaal op onze plek, konden we opgelucht ademhalen. Op naar Thailand, de laatste loodjes!

In Bangkok aangekomen, landden we rond half acht in de avond. Helemaal klaar voor ons avontuur, liepen we richting de bagageband. Maar daar gebeurde het ondenkbare: onze tassen lagen niet op de band. We zagen nog net “Last Bag Out” voorbij flitsen en stonden daar een beetje beduusd te kijken. Geen koffers. Geen idee wat nu. Tot Johan ineens wees: “Hé, daar staat jouw naam op!”

Een man stond met een papiertje waar niet alleen mijn naam, maar ook Johan’s naam en die van een paar anderen op stonden. Hij vertelde dat onze koffers in China waren achtergebleven. Door ons haastige overstappen hadden ze het vliegtuig niet meer gehaald. Ze zouden met de volgende vlucht meekomen, die rond half elf zou landen. Ze boden aan om onze koffers later naar het hotel te sturen, maar dat zou betekenen dat we een dag zonder spullen zaten. Geen strak plan.

Dus, wat doe je dan? Je bivakkeert op het vliegveld in Bangkok. Gewapend met een geel papiertje (ons toegangsbewijs tot de bagageband), wachtten we geduldig tot de volgende vlucht arriveerde. Half elf kwam, de vlucht landde, en onze koffers? Die kwamen uiteindelijk… maar niet zonder wat Thaise kneuterigheid en traagheid. Alles verliep wat onhandig, maar hey, onze tassen waren er!

Daarna restte ons nog de zoektocht naar een taxi. Met wat horten en stoten kregen we er eentje geregeld. We kwamen veel later aan bij het hotel dan gepland, maar gelukkig had ik ze op de hoogte gehouden. De eigenaresse bleef lief en wachtte ons geduldig op.

We ploften uiteindelijk op het bed – dat letterlijk keihard was. Gelukkig had ik luchtbedjes meegenomen (vooruitdenken voor de win!), die ik snel opblies. Nu lig ik als een prinsesje en kunnen we eindelijk deze chaotische dag afsluiten. Lekker douchen en ons mandje in.