Het is vandaag zondag en we zijn inmiddels een volle dag op Koh Jum, een klein eilandje ten noordwesten van Koh Lanta. We werden met een pick-up truck opgehaald bij het hotel, eenmaal aangekomen bij de pier zaten we uiteindelijk met 9 passagiers inclusief baggage opgefrommeld tegen elkaar geprakt. We konden er allemaal wel om lachen. We moesten nog 3 kwartier wachten op de speedboat en iedereen kreeg een stickertje op zn shirt met de eindbestemming. Je zag allemaal verschillende stickertjes, op zich wel een makkelijk en overzichtelijk systeem. De tocht duurde 20 minuutjes.

We verblijven dit keer in een superleuk houten huisje op palen, gelukkig met airco. We hebben allebei een eigen tweepersoonsbed – ideaal, want zo voel ik Johan niet de hele nacht draaien en wiebelen. De bedden zijn wel de hardste tot nu toe, maar dat is natuurlijk géén probleem, want ik heb mijn nieuwe BFF hier op vakantie: het luchtbedje. Zelfs Johan heeft z’n matje opgeblazen. Er hangen klamboes om de bedden, wat geen overbodige luxe is, want je kunt letterlijk tussen de vloerplanken door naar buiten kijken

Johan is gelukkig weer helemaal opgeknapt na een dagje uitzieken op de kamer, dus we kunnen weer van alles ondernemen. Gisterenmiddag hebben we gegeten aan het strand en hoorden we verderop bij een strandtentje muziek. We werden er vanzelf naartoe getrokken: ze waren aan het soundchecken voor een optreden van een bandje.

Ze hebben lekker langdradig gesoundcheckt, waardoor alle tafeltjes en zitplekjes zich langzaam vulden met mensen. Op een gegeven moment kwam er een stel aanlopen en ik hoorde ze in het Nederlands overleggen waar ze wilden gaan zitten. Wij zaten samen aan een grote tafel, dus ik nodigde ze uit om aan te schuiven. We hebben de hele avond gezellig zitten kletsen en gelachen om sommige zangers die nog valser zongen dan een krolse kat bij volle maan. Die heb ik maar even buiten beschouwing gelaten in het filmpje 😅

En dan was er nog die man… Of hij had te diep in het glaasje gekeken, of ergens een spacekoekje teveel gesnoept – dat bleef een mysterie. De ene keer lag hij voor Pampus op z’n strandmatje, de andere keer sprong hij op om enthousiast (maar allesbehalve stabiel) naast de beat van de muziek te waggelen. Ritmegevoel had hij niet, maar plezier? Dat zeker. Hij had het duidelijk naar z’n zin en was z’n eigen feestje begonnen, ongeacht de rest van de wereld.

We hebben vandaag een relaxte ochtend gehad en ik heb zelfs een tijdje in de hangmat op onze veranda gelegen. We hebben hier een klein scootertje, even wennen maar eigenlijk best leuk. We zijn in één van de ‘dorpjes’ gaan eten en daarna op zoek gegaan naar een mooi strandje om te snorkelen.

Het voelt hier alsof de tijd een beetje heeft stilgestaan. Er rijden bijna geen auto’s, eigenlijk is er überhaupt weinig verkeer. Het is een laid-back, rustig en vredig eilandje. Er zijn drie ‘dorpjes’, al kun je het nauwelijks dorpjes noemen – meer een straatje met wat winkeltjes en restaurantjes erlangs. Langs het strand staan een paar barretjes en de stranden zelf zijn heerlijk rustig, met kraakhelder water.

We vonden een mooi strandje met mangrovebomen en héél veel aapjes, zó leuk! Ik heb wat foto’s en filmpjes gemaakt, maar uiteraard vanaf een flinke afstand gebleven. Ze blijven tenslotte wilde dieren, en ik had geen zin om ineens zonder telefoon of bril naar huis te moeten. Misschien komen we hier nog eens terug, want het was echt een prachtig plekje. Helaas was het geen snorkelstrand, want er waren geen rotsen, alleen maar zand.

Dus gingen we verder op zoek. Het volgende strand had wél rotsen, maar viel eigenlijk een beetje tegen. Ik ben me daar wél rot geschrokken van een grote, lange vis—ik gok zo’n 50 cm—die ineens langs me zwom. Gelukkig was hij totaal niet onder de indruk van mijn aanwezigheid en zwom hij rustig verder, terwijl ik even moest heroverwegen of ik nog wel wilde snorkelen. Maar goed, samen met Johan toch nog een lange snorkeltocht gemaakt, al leverde die ook niet veel op.

Nu zitten we op Secret Beach, en de naam past er perfect bij. Vanaf de hoofdweg was het zeker nog een kwartier lopen, misschien wel langer. Halverwege werden we begroet door twee honden die besloten dat ze ons gezelschap wilden houden en het hele pad met ons mee liepen. Onderweg joegen ze nog even nonchalant wat apen de bomen in, alsof het hun dagelijkse hobby was.

Toen we eindelijk aankwamen, bleek het echt een verborgen paradijsje. Je voelt je alsof je bent aangespoeld op een onbewoond eiland, maar dan met het gemak van een barretje waar je wat kunt drinken. De sfeer is perfect! We liepen meteen naar het water, gooiden onze spullen neer, kleren uit en plons! En alsof het zo moest zijn, kwamen de honden ineens weer aangerend—dit keer met nóg een vriendje erbij. En ja hoor, ze gingen gewoon met ons zwemmen! Echt een magisch momentje. Die pakken ze me niet meer af. ❤️

Achteraf vond de eigenaar van de bar het blijkbaar heel bijzonder dat de honden met ons gingen zwemmen. Ze wilde echt uit zichzelf met ons mee, ik zat tussen ze in in het water lekker te kroelen en ze genoten volop en ik natuurlijk ook. Nu zitten we bij de ondergaande zon te genieten, samen met onze nieuwe matties, één naast me en de ander in zicht, de derde is wel weer zn eigen weg gegaan,  🥰